Şekil eşleştirme oyununda küçük çocuklar, ellerindeki parçalar ile bir kutudaki delikleri birbirine uydurarak eşleştirmeye çalışır. Kutu asla şekil değiştirmez ve talepleri sabittir. Çocuklar kutunun taleplerine uyduklarında başarılı olabilirler. Potansiyelleri onları ve oyunu tanımayan başka birinin tasarımıyla sınırlandırılır.
Bizce, iş dünyası da bugün tam olarak böyle çalışıyor.
"Kurumsal kutu" değişmez olarak görülüyor: Başarının değil uyumun ödüllendirildiği, üreten ile üretilen değer arasındaki bağların tercihen görünmez hale getirildiği, gerçek değer üretimini gözden kaçıran maaş yapıları, paylaşılmak için değil, istiflenip saklanmak için tasarlanmış başarı tanımları.... Çoğumuz başka birinin neyin önemli olduğuna dair fikrini kabul etmek zorunda kalıyor, amaçsızca inşa ediyor, neşesizce çalışıyoruz: Çünkü işler "böyle yapılıyor."
Peki ya sorun kutunun kendisiyse?
Yıllar boyu parlak insanların belli kurumsal kaplara sığmak için kendilerini sınırlandırmasına tanık olduk. Kimin için, neden ürettiğini bilmeyen ve artık merak bile etmeyen operatörlere dönüşen potansiyelleri yakından tanıdık. Gördüklerimiz, tanık olduklarımız bizi kutuya bakmaya yöneltti, kutuyu değiştirmeye.
Tabula Rasa çatısı altında farklı bir kutu yaratmak için bir araya geldik: İnsanlardan belirli şekillerde davranmalarını ve çözüm üretmelerini buyuran bir kutu yerine insan potansiyeli etrafında esneyen ve keşfetmeyi, denemeyi, amaç uğruna üretmeyi mümkün kılan bir yaklaşımı mümkün kılmaya çalışıyoruz.
Eski oyunu daha verimli hale getirmek için burada değiliz. Oyunu bütünüyle değiştirmek için buradayız.
Yeni bir kutu. Üreten bizlere uyum sağlayan bir kutu. Şekilleri, anlamı ve ölçütleri bizim belirlediğimiz bir kutu. Üretmenin ve ortaya çıkan değerin insanlara hizmet ettiği, tam tersinin olmadığı bir kutu.
